En dan haal je dus ‘gewoon’ een 9,3 voor je praktijkexamen!

Latisha (17) haalde dit jaar haar diploma mbo-entree op het Gentiaan College. Haar pad ging niet over rozen, maar uiteindelijk slaagde ze met een dikke negen voor haar praktijkexamen.

Wie je ook over Latisha spreekt, ze zijn het er allemaal over eens: leuke meid, knap koppie en zeer aanwezig. Latisha heeft bovendien een droom: ze wil verloskundige worden. Maar de weg daarnaartoe is niet altijd even makkelijk voor haar, vertelt stage- en trajectbegeleider Janneke de Vrught.

‘Lange tijd overschreeuwde Latisha haar onzekerheid - met vrolijke uitbundigheid, maar ook met (ogenschijnlijke) arrogantie en nonchalance. Op één van haar stages moest ze ranja maken voor de kinderen. Ze wist niet wat ze met die opdracht aan moest, niets is voor haar vanzelfsprekend. Want welke ranja, hoeveel ranja per kan, hoeveel kannen? Maar ze vroeg in die tijd niet door, nee: ze liep geïrriteerd weg en ging ergens onderuit gezakt op haar mobiel zitten kijken. En zo ging het op meerdere stageplekken, terwijl iedereen wist: ze heeft het gewoon in zich, ze kan het!’

Spiegeltje, spiegeltje …

Janneke riep de hulp in van gedragscoach Navaya Horster: help eens ontdekken waarom het steeds mis gaat. Navaya: ‘Tijdens een gesprek met Latisha heb ik haar gedrag gekopieerd. Terwijl zij vertelde, liet ik mijn blik ongeïnteresseerd door de ruimte dwalen, zuchtte en steunde, en keek ondertussen op mijn telefoon. Ik zag de verbazing in haar ogen. “Raar hè, als iemand zo doet”, vroeg ik haar. Dat hielp haar om te begrijpen hoe ze overkomt op haar stagebegeleiders en dús dat ze op een andere manier moet overbrengen dat ze hulp nodig heeft. Tegelijkertijd heb ik op Latisha’s stageplekken uitgelegd dat ze Latisha’s signalen anders moeten lezen: wat zij zien, is heel wat anders dan wat Latisha bedoelt. Het lukte niet iedere begeleider die vertaalslag te maken, en dan ging het alsnog mis, hoe hard Latisha haar best ook deed.’

De ommekeer

Het duurde wel even voor het kwartje definitief viel, vertelt Latisha. ‘Het boeide me allemaal niet, ik dacht dat het allemaal wel goed kwam. Tot mijn ouders op school werden uitgenodigd. Gewoon om even bij te praten, dacht ik. Maar ik kreeg te horen dat ik nú de kans moest pakken, anders werd het wasknijpers inpakken op de dagbesteding. Dat was hard, maar het opende wél mijn ogen: de school en mijn ouders geloven in me, ze helpen me aan alle kanten, maar ik moet het wel zelf doen.’

Groeien doet bloeien

Ook mentor Tristan Clarinda hielp Latisha om het belang van stages en een professionele werkhouding te zien. ‘Je hebt een doel voor ogen, zei ik haar, dus gá ervoor. En de keren dat ik een grote mond van haar kreeg, legde ik steeds uit dat we zo niet met elkaar omgaan. Dat het niet helpt om te schreeuwen of weg te lopen. Maar dat je rustig moet vertellen wat je moeilijk vindt en juist dichter bij mensen moet gaan staan om te leren. Ze accepteerde dat van me, dankzij de vertrouwensband die we hadden opgebouwd.’ Latisha geeft lachend toe, dat ze vroeger inderdaad ‘echt lijp’ werd als ze boos was, maar ze is inmiddels een flinke stap verder: ‘Nu zeg ik het als ik de boosheid op voel komen. En dan krijg ik hulp.’

Gelukt!

Aan het eind van de lange weg, wachtte uiteindelijk de pot met goud: Latisha haalde een dikke 9 voor haar praktijkexamen. En waar haalde ze dat geweldige cijfer? Janneke moet lachen: ‘Uitgerekend toen ze stage liep als klassenassistent, terwijl ze zélf de eerste jaren bij ons op school meer buiten de klas te vinden was dan erin; het was altijd weer een speurtocht om haar te vinden!’ Latisha: ‘Toen ik mijn cijfer kreeg, gilde ik van blijheid! Ik heb meteen iedereen gebeld, want we hebben die 9,3 met z’n allen gehaald.’ Intern begeleider Marleen Niekus: ‘Wat waren we allemaal trots op haar! Ze heeft dat zélf voor elkaar gebokst, met haar enorme drive om verder te komen en door echt iets te doen met de hulp die ze van ons én van haar laatste stagebegeleider en ouders kreeg. Dat is wat we doen in het speciaal onderwijs: samen steeds bijsturen, kritisch zoeken naar passende stageplekken, expertises verbinden, bouwen aan vertrouwen en creatief omgaan met regels en protocollen.’

   

Op weg naar de toekomst

En nu, Latisha? ‘Volgend jaar stap ik over naar het Graafschap College, voor de opleiding zorg & welzijn op niveau 2. Navaya blijft me nog een tijdje begeleiden, voor een soepeler overgang naar mijn nieuwe leven.’ Tristan verwoordt wat alle hulptroepen rond Latisha denken: ‘Ze gaat er echt wel komen, dankzij haar sterke wil en met de familie die heel veel van haar houdt. We gunnen haar dat succes met alle liefde!’